“Wij spelen vaak de tweede viool in ons eigen leven. We weten wel wat we willen voor onze kinderen, maar niet voor onszelf.”
Van wie dit citaat over de tweede viool is weet ik niet, maar ik herken het wel. In de loop van mijn leven formuleerde ik het ene doel na het andere. Ik ben nogal snel enthousiast en denk dan: “Ja, dat wil ik”. En dan ga ik er achteraan en soms bereik ik dat doel ook nog. Maar hoe lang duurt die pret? Soms een tijdje en soms heel erg kort. Of ik houd halverwege op om er nog langer naar te streven. Of ik bereik het in no time en ga dan vrolijk verder.
Ik heb zelfs letterlijk een paar maanden geprobeerd om viool te spelen, maar ik vond het helemaal niks. Eerste noch tweede. Prachtig instrument, maar niet voor mij. Evenals gitaar, dat heb ik ook geprobeerd. Fagot en piano spelen ging me beter af. Dat heb ik allebei een paar jaar gedaan en daar kon ik echt van genieten. Maar If you don’t use it you loose it, dus dat doe ik al jaren niet meer. Ik zing al mijn hele leven, vele jaren in een koor en korte tijd in een band. Mijn stem is mijn beste instrument en geen koffer nodig om mee te nemen.
In figuurlijke zin, zoals in bovenstaand citaat, speel ik inderdaad de tweede viool in mijn leven. Ik heb voor alles en iedereen gezorgd. Dat was mijn programma en dat zat er al op zeer jonge leeftijd in. Wat de oorzaak daarvoor was doet er nu niet toe. Het was mijn manier van overleven geworden en ik was er goed in. Maar het maakte ook dat ik me eerder zorgen maakte over anderen dan over mezelf en niet eens zag dat ik mezelf wegcijferde.
Aangezien ik nogal direct en redelijk assertief ben lijkt het dat ik heel goed weet wat ik wil en zorg dat ik het krijg. Maar zodra iemand mij na aan het hart ligt zet ik mezelf op de tweede plaats en doet wat ik wil er niet meer zo toe. Sterker nog, ik weet dan niet eens wat ik wil of vind het totaal onbelangrijk.
Foto: Sarah Carter heb ik ontmoet toen ik mijn YIP retraite in Pilion deed. Een bijzondere violiste.
Dat is ook mooi, natuurlijk, en ik meen het nog ook. Maar als je ergens naartoe wilt navigeren is het wel handig als je duidelijk weet waar je heen wilt. Anders blijf je zinloos zwerven of kom je niet waar je wilt zijn.
Rond mijn dertigste was ik, na jaren in de psychiatrie en de crisisopvang gewerkt te hebben, een soort van overwerkt. Niet dat ik het zelf in de gaten had, maar maanden later was er een bedrijfsarts die het zo benoemde en toen drong het pas tot me door. Mijn oplossing was: de benen nemen. Ik nam mijn ontslag en kocht een jaarticket naar Griekenland. Met mijn rugzak zwierf ik rond, staarde uren naar de zee en eindigde op het aller zuidelijkste eilandje, waar veel Grieken nog nooit van gehoord hebben; Gavdos. Destijds een steen in zee met 50 bewoners, waar helemaal niets te beleven was. Ik woonde er 5 weken onder een boom, voor ik weer huiswaarts keerde. In totaal was ik een half jaartje weg geweest.
Het is één van de betere stappen in mijn leven geweest en ik denk er nog steeds met grote dankbaarheid aan terug. Wat zo goed was aan die reis was dat ik de tijd voor mezelf had. Ik had een walkman met een paar cassettebandjes bij me. Geen telefoon, geen camera, geen creditcard. Ik staarde naar zee en wandelde in de zon en sliep onder de sterren en ik verveelde me dood. Heerlijk!
De tweede keer
Ruim 7 maanden geleden ben ik er wederom vandoor gegaan. Soms moet ik mezelf even radicaal in beweging zetten, dus ik vond iemand die op mijn huis wilde passen, pakte een klein koffertje en ging op pad. Inmiddels ben ik in West- en Oost Duitsland, Slovenië, Italië, Griekenland, de Hollandse polder en Ierland geweest. Engeland, Griekenland en misschien Ibiza staan de komende weken op het programma. Deze tweede reis doe ik veel bewuster en met een gerichter doel.
Meer en meer wordt het helder wat ik wil en ook geloof ik steeds meer dat ik dit ook kan realiseren. Terwijl ik op huizen pas en voor dieren zorg, wandel ik iedere dag, lees en luister naar enkele boeken en mediteer. Ik zoek de stilte op buiten in de natuur.
Het niet weten wat ik wil heeft alles te maken met niet geloven dat het voor mij is weg gelegd. Ik heb geleerd dat je altijd hard moet werken om iets (voor elkaar) te krijgen. En dat heb ik mijn hele leven gedaan. Maar op de middelbare school werd mij meer dan eens verweten dat ik niks deed en dat ben ik gaan geloven. Ik deed echt wel mijn best, maar kon me absoluut niet concentreren, was snel afgeleid en er bleef weinig van de stof hangen, omdat het me absoluut niet boeide.
Er was veel aan de hand in mijn leven thuis, waar ik mij zorgen over maakte en dat mij afleidde van wat ik moest leren, zoals waar Peru lag en dat Lima de hoofdstad was. Dat interesseerde me geen fluit en zonder dat ik het wist stond ik toen al bij mezelf op de tweede plaats. En wat ik bereikte op school deed er niet toe.
Met plezier & gemak
Ik heb in mijn leven heel veel moois meegemaakt en ook heel veel dromen gerealiseerd. De beste resultaten heb ik behaald als het met plezier en gemak ging. Dat hoeft dus niet met een viool als je liever zingt. Ik weet dat het zo werkt en ik weet dat er heel veel mogelijk is. Ik weet het en toch schiet ik steeds weer in die oude programmering. Minder dan voorheen, maar het is taai. De oude programmering dat ik voor alles hard moet werken, dat ik het allemaal alleen moet doen en dat ik ook moet weten HOE. En dat ik eigenlijk ook viool zou moeten kunnen spelen. De overtuiging dat het nooit goed genoeg is.
Wat wij te leren hebben is het HOE loslaten, want dan wordt het moeilijk. Wanneer ik me richt op wat ik WEL wil en dat visualiseer en vooral VOEL dan komt het HOE vanzelf en met veel meer gemak. Dan ploppen de ideeën en oplossingen als popcorn omhoog in mijn creatieve brein. Leuke oplossingen, die met gemak en plezier zijn uit te voeren. Dan komen er ook mensen in beeld, die me daarbij kunnen en willen helpen. Of ik krijg een bericht van iemand of ik kom iemand tegen, die de oplossing heeft. Zo werkt het, ik heb het al zo vaak ervaren. En steeds als er weerstand is of ik het lastig heb, is er weer iets los te laten.
Als je mijn audioboek geluisterd hebt weet je dat tussen de hoofdstukken een prachtige viool klinkt. De viool van Richard, met wie ik een paar jaar geleden gewerkt heb. Het is niet nodig dat ik alles zelf kan. Ik houd van vioolmuziek en kan er van genieten, zonder het instrument zelf te bespelen.
Afgelopen september organiseerde ik een magische retraite op Corfu, met groot gemak af en veel plezier. Het was zo geslaagd dat we het dit voorjaar weer gaan doen. In april 2024 in de week voor het Griekse Pasen. Wil je meer weten? Kijk dan hier.